มีใครกำลัง "ยืนอยู่บนรางรถไฟโดยรู้ตัว" มั้ย ?
นี่คือเรื่องที่ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อย
เมื่อพบว่ามีคนจำนวนมากรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิต
ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง มันต้องแย่แน่ๆ
...แต่เราก็ไม่ทำอยู่ดี
มันอาจจะเป็นงานที่เราทำอยู่ สถานการณ์มันแย่ขึ้นเรื่อยๆ
แต่เราก็ไม่คิดจะเปลี่ยนไปลองทำอะไรใหม่ๆ
มันอาจจะเป็นหนี้บัตรเครดิตที่พอกพูนขึ้นเรื่อยๆ
แต่เราก็ไม่คิดจะเปลี่ยนนิสัยการใช้จ่าย
มันอาจจะเป็นสุขภาพที่เห็นๆ ว่าแย่ลงๆ
แต่เราก็ไม่คิดจะออกกำลังกาย ดูแลอาหารการกิน
มันอาจจะเป็นความสัมพันธ์ที่เห็นชัดๆ ว่าเฉยชาขึ้นทุกวัน
แต่เราก็ไม่คิดจะหันหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่อง
สิ่งนี้มันคืออะไร?
เรายืนอยู่บนรางรถไฟ รู้ว่ารถไฟจะผ่านมาเส้นทางนี้แน่ๆ
แต่เราไม่ลงจากราง ไม่ยอมเปลี่ยนทางของเรางั้นหรือ?
หรือว่าเราหวังให้มีเจ้าหน้าที่มาสับรางให้เรา?
หรือว่าเราหวังให้มีใครมาฉุดเราไว้ได้ทันในวินาทีสุดท้าย?
หรือว่าเราหวังให้รถไฟมันหยุดทัน?
หรือเราหวังว่าเราจะโดนรถไฟชน แล้วเราไม่เป็นอะไรเลย?
มันคืออะไรที่ไม่เข้าใจจริงๆ
เคยอ่านเจอในหนังสือเล่มไหนสักเล่มจำไม่ได้แล้ว
เค้าบอกว่า อันสุนัขนั้นมันแปลกจริงๆ
คุณเคยขับรถไปในซอยแล้วเจอพวกมันนอนขวางถนนมั้ย ?
ทายสิ ว่ามันทำยังไง?
รีบลุกหนี วิ่งหางจุกตูด ตกใจลุกพรวด
หรือรอจนรถจะชน
แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ อย่างเสียไม่ได้?
ใช่ ! รถแทบจะชนมันอยู่แล้ว
มันถึงยอมลุกขึ้นช้าๆ ช้ามาก ช้าที่สุด
แล้วก็ย้ายก้นหลบไปให้รถพอผ่านได้
ก่อนที่มันจะย้ายก้นกลับมานอนกลางถนนอีกครั้ง
เอากะมันสิ!
ตอนอ่านหนังสือเล่มนั้น
เห็นด้วย ว่าไอ้ตูบนั้นมันแปลกจริงๆ
แต่ตอนนี้ ชักจะสงสัยว่า
หรือคนเราแปลกกว่า?
ตกลงเราจะรอวิกฤตมาก่อนแล้วค่อยเปลี่ยน
ค่อยเตรียมพร้อมเหรอ ?
ตกลงเราจะรอให้ตกงานก่อน
แล้วค่อยหางานใหม่ อย่างนั้นเหรอ ?
ตกลงเราจะรอให้ขึ้นศาลเรื่องหนี้บัตรเครดิตก่อน
แล้วค่อยแก้นิสัยใช้จ่ายเกินตัว อย่างนั้นเหรอ ?
ตกลงเราจะรอให้เป็นโรคไขมันในเส้นเลือดสูงก่อน
แล้วค่อยออกกำลัง ค่อยดูแลการกิน อย่างนั้นเหรอ ?
ตกลงเราจะรอให้เลิกกันไปก่อน
แล้วค่อยมาปรับความเข้าใจกัน อย่างนั้นเหรอ ?
ถ้าเราเห็นว่ารถไฟมาแน่
มันก็ไม่มีทางอื่นเลย
นอกจากจะกระโดดลงจากรางรถไฟนั้นซะ
แล้วตะโกนดังๆ เลยว่า
"ไม่เอาแล้วโว้ยยยย"
จากนั้นเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนความคิด
เปลี่ยนคำพูด เปลี่ยนการกระทำ
แล้วรถไฟสายมรณะขบวนนั้น
ก็จะเปลี่ยนเส้นทาง ไม่มาหาคุณอีกเลย
อย่ารอให้ใครมาผลัก
แต่คุณต้องกระโดดออกมาจากรางด้วยตัวเอง
เริ่มจากวันนี้เลย
เอ้า! กระโดด!!!
แหล่งที่มา Facebook : Boy's Thought
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ตอน 37 ลาก่อนทองแดง
ตอน 36 อ่านตอนสามสิบหก เรื่อง "ลาก่อนพ่อสิงโต...พ่อหมาใจดี...." ได้ที่นี่ ทองแดงเริ่มไม่ทานข้าวช่วงปลายเดือนมิถุนายน 2566 ช่วงนั...
-
ใครที่นึกเบื่อตลาดติดแอร์ แต่ชื่นชอบตลาดเปิดท้ายรวมถึงของขายแบกกะดินราคาถูก หรือร้านขายตามล็อกหลากหลายแนว มาทอดน่องช็อปให้เพลินที่ "ต...
-
การจ่ายเงินรายได้ไม่ครบถ้วน ว่าจริงๆ แล้วเงินที่ทางผู้จ้างได้จ่ายให้ผู้รับจ้างไม่ครบนั้น เพราะว่าทางผู้จ้างได้หักภาษีเงินได้หัก ณ ที่จ่าย ซ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น