วัยรุ่น

ตอนเด็กๆ ไม่มีเพื่อนแถวๆ บ้านที่วัยเดียวกันเลย
พ่อแม่ก็ทำงานทั้งวัน น้องก็มีแต่น้องสาว
เลยอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก

โตมากับการ์ตูนในสตรีสาร หญิงไทย ขวัญเรือน
เพราะที่บ้านเป็นร้านตัดเสื้อก็เลยมีแต่หนังสือแนวนี้
ว่างๆ ก็ปั้นดินน้ำมันเป็นหุ่นเอามาสู้กันเอง แต่งเรื่องขึ้นมาเอง
ทีวีมีแต่ทีวีขาวดำ ใส่ในตู้ไม้ มีสี่ขา
เปลี่ยนช่องทีนึงก็ต้องลุกไปบิดๆ เอา
บิดไม่ดี ลูกบิดหลุดออกมาอีก

ลำบากหน่อยก็ตอนดูมนุษย์ไฟฟ้า
เพราะต้องเดาเอาว่าตัวไหนสีแดง ตัวไหนสีน้ำเงิน
จำได้เลยว่าปาเข้าไป ป.4 แล้ว บ้านถึงได้มีทีวีสี
แต่ก็ยังดูทีวีขาวดำเครื่องนั้นจนถึง ม.3
พอมันพังถึงจะเปลี่ยนไปดูทีวีสี

อยู่ข้างบนบ้านคนเดียวทั้งวัน
อ่านอะไรไปเรื่อยเท่าที่จะมีให้อ่าน
บางคืนหลงเข้าไปในนิยายสืบสวนของ อกาธา คริสตี้
ลุ้นไปกับการคลี่คลายคดีฆาตกรรมของ เฮอร์คูล ปัวโรต์

บางวัน อัศจรรย์ไปกับรามเกียรติ์ที่ยืมมาจากห้องสมุด
นึกแล้วยังขำว่าตอนนั้นไร้เดียงสาเหลือเกิน
อ่านชื่อพระอิศวร เป็น พระ-อิส-สะ-วอน

ไม่แน่ว่าการไม่มีเพื่อนเล่น
การที่มีทีวีขาวดำ รับได้แค่สองสามช่อง
มีหนังสืออ่านเท่าที่จะมีอ่าน
มันอาจจะเป็นตัวการที่สร้างเรามาจนทุกวันนี้

ยังคิดอยู่ว่าถ้าโตมาในยุคทีวีร้อยช่อง
หนังสือเวอร์ชั่นไอแพดนับล้านเล่ม เพลงออกใหม่ทุกวัน
บางทีอาจจะไม่ทันมีเวลาคิดอะไรเลยก็ได้
เพราะมันเร็วจนคิดไม่ทัน ไม่มีเวลาย่อย

เดี๋ยวนู่นนั่นนี่มาใหม่อีกแล้ว
เป็นวัยรุ่นยุคนี้มันยากจังนะครัช

ใครเป็นวัยรุ่นยุคก่อน
เล่าให้ฟังบ้างสิ ว่าตอนนั้นใช้ชีวิตยังไงบ้าง

ใครเป็นวัยรุ่นยุคนี้
เล่าให้ฟังบ้างสิ ว่าตอนนี้ใช้ชีวิตยังไงบ้าง

แหล่งที่มา   Facebook : Boy's Thought