…ถนนไปสู่ความฝันของเรา

เมื่อวานไปดูหนังเรื่อง Love, Rosie มา
หนังดีกว่าที่คิดไว้มาก เรียกว่าเกินคาด
เพราะหน้าหนังหลอกให้เราคิดว่ามันคือหนังวัยรุ่นวุ่นรัก
แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น (ซึ่งเล่าไม่ได้)

อย่างไรก็ตาม มีอยู่ฉากนึงที่ประทับใจมาก

โรซี่นางเอกสาวชาวอังกฤษในวัย 18
ฐานะทางบ้านเป็นชนชั้นกลางทั่วไป
เธอขอพ่อแม่ว่าอยากไปเรียนต่อที่อเมริกา
อยากจะไปเรียนการโรงแรม เพื่อกลับมาเปิดโรงแรมเล็ก ๆ

แม่เธอไม่ให้ไป บอกว่าไกลขนาดนั้น จะดูแลตัวเองยังไง
ส่วนพ่อยังไม่ตอบ ได้แต่นิ่งไป

วันต่อมา เธอเดินไปส่งพ่อที่ทำงาน พ่อเธอทำงานโรงแรม
พอถึงโรงแรม พ่อบอกเธอว่า
"รู้มั้ยลูก แว่บแรกที่ได้ยินลูกพูดว่าจะไปเรียนอเมริกา
ประโยคแรกที่พ่อนึกถึงก็คือ 'มันดีเกินไปสำหรับคนอย่างเรา'
เป็นประโยคที่พ่อได้ยินตั้งแต่ย่าของหนูบอกกับพ่อตั้งแต่พ่อเด็ก ๆ"

แล้วพ่อก็พูดออกมาว่า
"ไปตามฝันของหนูเถอะลูก อย่าเป็นเหมือนพ่อเลย"
พูดจบหัวหน้างานของพ่อก็มาเรียกว่าสายแล้ว อย่ามัวคุย
พ่อของโรซี่ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับหน้าโรงแรม

ฉากนี้ทำน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

กี่คนแล้วนะ
ที่ทิ้งฝันไว้กลางทาง?

กี่คนแล้วนะ
ที่จำไม่ได้แล้วว่า
เคยอยากทำอะไรแบบที่ตรงกับหัวใจ?

กี่คนแล้วนะ
ที่ดับฝันตัวเองเพราะคิดว่า
"มันดีเกินไป"
คนอย่างเราคงไม่เหมาะ?

ไม่ใช่ใครเลยที่ดับฝันนั้น...
แต่คือตัวเราเองที่คิดว่าเราคงทำไม่ได้

บ่อยครั้งนักทำลายฝันที่น่ากลัวที่สุดคือตัวเราเอง
ลองหยิบฝันมาปัดฝุ่นลองลุ้นดูอีกครั้งมั้ย?
มันคู่ควรกับคนอย่างเรา
….
หลังจากโรซี่แยกย้ายกับพ่อ
เธอขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน
ถนนเส้นที่รถวิ่งผ่านกำลังปรับปรุงซ่อมแซม

ริมทางนั้นมีป้ายเขียนไว้ว่า
"ทางสายนี้กำลังปรับปรุง อาจล่าช้ากว่าปกติ"

ใช่  ถนนสายปรารถนาไม่ง่าย
อาจใช้เวลาล่าช้ากว่าที่คิด
แต่มันก็คุ้มค่าที่จะเดินไปบนทางสายนี้

…ถนนไปสู่ความฝันของเรา

แหล่งที่มา    Facebook : Boy's Thought