ช่วงที่ผ่านมาเราได้เล่าเรื่องแม่บ็อบบี้ และ พ่อสิงห์โต ให้ได้รับทราบเรื่องราวในอดีตบ้าง ก่อนจะมีลูกหมาในวันนี้
ลูกหมาทั้งสองถือเป็นความฟุก และไม่คิดว่าจะมี เพราะเลี้ยงบ็อบบี้มาร่วม 10 ปีก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีลูกหมาแต่อย่างใด แต่แล้วก็มีจนได้... ครั้งแรกคิดว่าที่บ้านคงจะมีเพียงสองตัว แค่นี้ก็เลี้ยงสบายๆ เพราะหมาทั้งสองเชื่อง เชื่อฟัง ไม่ซน เพราะเลยวัยเด็กมานานแล้ว และมีระเบียบวินัยดี ไม่แย่งกินสิ่งของระหว่างกัน เมื่อให้ของกินหรือขนมก็จะรับทีละตัวตามที่เราได้เรียกชื่อ
แตกต่างกับลูกหมาทั้งสองอย่างชัดเจน ทั้งอุปนิสัย การกิน พฤติกรรม และอื่นๆ อีกหลายอย่าง แบบนี้เขาต้องเรียกว่า "ลูกไม้หล่นไกลต้น" เสียกระมั่ง จะมีเพียงทองแดงที่มีรูปลักษณ์คล้ายหรือละม้ายแม่บ็อบบี้ ทั้งสีและนิสัยการขับถ่าย
นิสัยของแพนดาและทองแดงก็แตกต่างกัน แพนดาจะมีนิสัยขี่โวยวาย ดื้อ เอาแต่ใจตัวเอง ชอบแย่งกินอาหารทุกตัว ไม่ว่าจะเป็นน้อง จนกระทั่ง พ่อและแม่ด้วย หากไม่ได้ก็จะส่งเสียงไม่พอใจหรือไม่ก็ทะเลาะกับเขาเสียเลย แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดแย่งชิง หากพ่อและแม่ไม่ให้จริงๆ ก็จะรอ...หรือไม่ก็เดินไปกินชามอื่นๆ แทน เวลากินก็เรียกว่ากระจายไปทุกชาม โดยเฉพาะชามของทองแดงจะโดนก่อน คือกินชามตัวเองยังไม่หมด ก็วิ่งไปกินชามทองแดง แล้วก็วกกลับมาชามตัวเอง วิ่งไป-มาแบบนี้ และเลยจนถึงพ่อและแม่เมื่อกินเสร็จ สำหรับคนแพนดาจะขี้อ้อน และหากเราเอามือทำท่าจะต่อย ก็จะโวยวายไม่พอใจเล็กๆ ด้วยการส่งเสียง
สำหรับนิสัยทองแดงจะแตกต่างกับแพนดา ยามเล่นกับพ่อสิงห์โตก็จะหมอบและยอม เล่นค่อยๆ ไม่กล้าเล่นแรง และน้อมนอบ ยามกินหากโดนพี่แพนดาแย่งก็จะวิ่งไปกินอีกชามหนึ่งที่ว่าง ไม่ว่ากระไรให้พี่แพนดากินไป ดูเหมือนเสียสละหรือขี้ขลาดก็ไม่แน่ใจนัก ทองแดงชอบเข้ามาในบ้านหากเปิดประตูเมื่อไรก็จะเข้ามาทุกที จนบางครั้งก็จะโดนตำหนิอยู่บ้าง ซึ่งแพนดามักจะไม่ค่อยเข้านัก บางทีก็นั่งหรือยืนรออยู่ข้างนอก แต่ถ้าเป็นช่วงบ่ายๆ ก็อาจจะเข้ามานอนเล่นบ้างทั้งคู่ ข้อสำคัญอีกอย่างคือทองแดงมีนิสัยชอบเล่นมาก และเมื่อเล่นก็ต้องส่งเสียงดังเช่นกัน เห็นน้องที่บ้านบอกว่าเป็นเพราะสู้พี่แพนดาไม่ได้ จึงต้องใช้เสียงข่มคู่ต่อสู้ไว้ก่อน...เผื่อจะกลัวมั่ง....
ติดตามตอน 26 เรื่อง "ฝึกจูงพาไปนอกบ้าน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น