ใครกันแน่รังแกฉัน??

เคยสงสัยมั้ยว่าตอนเราเป็นเด็ก ทำไมพ่อแม่ดุและเข้มงวดกับเรา ในขณะที่ปู่ย่าตายายกลับใจดีกับเรา

ขอขนม ขอของเล่นกับพ่อแม่ก็ไม่ค่อยจะเคยได้ แต่ปู่ย่าตายายกลับใจดี จูงมือพาเราไปซื้อตลอด
พอพ่อแม่เห็น ก็มักจะเอ็ดว่า "ไปตามใจเด็กทำไม เสียคนหมด"

เป็นพ่อคนแล้ว แต่ยังไม่ถึงขั้นเป็นคุณตา เลยได้แต่เดาไปเองว่า หรือบางทีพ่อแม่ท่านก็ห่วงเรามากเกินไป จนลืมไปว่าตอนเด็กๆ เราอยากได้พ่อแม่ที่เข้าใจเรามากกว่านี้

คาลิล ยิบราน กวีชาวเลบานอน
เขียนไว้ในหนังสืออมตะของโลก "ปรัชญาชีวิต" ไว้ว่า
================
บุตรของเธอ ไม่ใช่บุตรของเธอ
เขาเหล่านั้นเป็นบุตรและธิดาแห่งชีวิต
เขามาทางเธอ แต่ไม่ได้มาจากเธอ
และแม้ว่าเขาอยู่กับเธอ แต่ก็ไม่ใช่สมบัติของเธอ
================

หลายๆ ครั้งคนเป็นพ่อแม่ก็อาจจะลืมข้อนี้ไป ท่านหวง ท่านห่วง แต่อาจเป็นบ่วงที่รัดแน่นจนเกินไป ท่านอาจจะลืมว่าสุดท้ายลูกๆ ก็ต้องไปมีชีวิตของตัวเอง พ่อแม่หลายคนเลยบงการชีวิตของลูกว่าต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้

เคยได้ยินว่าผู้หญิงบางคน ใช้การแต่งงานเป็นเครื่องปลดพันธนาการจากพ่อแม่ของเธอ ผมเคยได้ยินว่าเมื่อพ่อแม่จากไปในวัยชรา ลูกบางคนกลับรู้สึกตัวเบาอย่างบอกไม่ถูก  แต่อีกใจก็รู้สึกผิดที่คิดอย่างนั้น

สุดท้าย มานั่งเทียนสรุปเอาเองว่า หรือว่ากว่าจะเข้าใจว่าบางทีชีวิตมันก็เกินกว่าจะคาดเดา บางทีที่เราสอนลูกก็ไม่ได้ถูกไปซะทุกเรื่อง กว่าจะคิดได้อย่างนั้น  พ่อแม่ก็แก่ชรา และกลายเป็นคุณปู่คุณย่าใจดีที่เข้าใจหลาน ทั้งที่คนๆ เดียวกันนี้เคยเป็นพ่อแม่ที่เข้มงวดมาก่อน

เรื่องนี้จะเป็นปัญหาคลาสสิกของมนุษย์ไปอีกนาน ตอนนี้ลูกผมเพิ่งจะ 8 ขวบ ก็ได้หวังว่าจะเข้มแข็งพอที่เข้าใจลูก ในวันที่ลูกเลือกทางเดินของตัวเอง

ถึงวันนั้น คงต้องหยิบสิ่งที่ คาลิล ยิบราน เขียนไว้มาอ่านอีกที

"เธออาจจะให้ที่อยู่อาศัยแก่ร่างกายของเขาได้  แต่มิใช่แก่วิญญาณของเขา  เพราะว่าวิญญาณของเขานั้นอยู่ในบ้านของพรุ่งนี้ ซึ่งเธอไม่อาจไปเยี่ยมเยียนได้แม้ในความฝัน"

ส่วนตอนนี้ ขอไปเอ็ดคุณย่าก่อนนะ ทำไมชอบตามใจหลาน ซื้อของเล่นให้อีกแล้ว
เฮ้อ! เสียคนพอดี ฮ่าๆๆๆ

แหล่งที่มา   Facebook : Boy's Thought