ไม่ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาจะหนักหน่วงสักเพียงใด แต่พอแสงเงินแสงทองเริ่มจับขอบฟ้า ชีวิตก็อาบไล้ด้วยพลังแห่งการเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง
เหมือนกับวันของวัยเด็กที่เพิ่งล่วงผ่านมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เราให้ความสำคัญกับเด็กๆ (คนตัวเล็ก อายุน้อย) ด้วยคำถามที่ว่า “วันนี้เราจะกินอะไรกันดี? ไปเที่ยวที่ไหนดี? หรือทำอะไรกันดี?” แล้วท้ายสุดก็มักจะลงเอยด้วยการกินไอศกรีม ซื้อตุ๊กตา ดูรถถัง หรือนั่งเก้าอี้นายกรัฐมนตรี ตกเย็นกลับบ้าน อาบน้ำ เข้านอน ตื่นขึ้นมาเช้าวันอาทิตย์ ไปเรียนพิเศษหรือทำการบ้าน พ่อออกไปไดรฟ์กอล์ฟ แม่ทำความสะอาดบ้าน หรือไม่ก็ไปช็อปปิ้ง ชีวิตวนกลับมาเป็นเหมือนวันที่ผ่านมา
วันเด็กของวัยเด็กปีนี้ได้จบลงแล้ว และกำลังจะกลายเป็นความทรงจำอันยาวนาน จนกว่าเสาร์ที่สองของเดือน ม.ค.ปีหน้าจะเวียนมาบรรจบอีกครั้ง...และอีกครั้ง จนกระทั่งเด็กน้อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่ (คนตัวโต อายุมาก) เขาก็อาจจะเป็นพ่อหรือแม่ที่ปฏิบัติต่อลูกหลานของเขาในแบบเดียวกัน
ฉันเองก็เป็นคนตัวโตในยามสายที่ไม่มีเด็กอยู่ในบ้านแม้สักคน หน้าที่การงานก็เกี่ยวข้องกับพวกเขาน้อยมาก อาจกล่าวได้ว่าแทบจะไม่มีความรู้เรื่องเด็กเอาเสียเลย แต่ฉันก็มีโอกาสได้รู้จักกับเด็กหญิงคนหนึ่ง แววตาและรอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความสดใสและไม่เดียงสาต่อชีวิต เราเจอกันบ่อยๆ โดยเฉพาะช่วงเวลาที่อ่อนแอหรือเผชิญกับความทุกข์เพียงลำพัง
ในยามที่หัวใจบอบช้ำจากเรื่องราวของโลกภายนอก เด็กน้อยคนนี้จะนั่งลงข้างๆ น้ำตาอาบเปื้อนใบหน้า แล้วก็จับมือของฉันไว้ ถ่ายทอดพลังแห่งความหวังดีและความซื่อใสมายังหัวใจของฉัน เธอเป็นเหมือนลำแสงสีทองยามเช้าของชีวิต แน่นอนว่าไม่ว่าชั่วโมงนั้นจะดึกดื่นค่อนคืนเพียงใดก็ตาม แต่เมื่อหัวใจของฉันแข็งแรงดีแล้ว ก็มักจะหลงลืมเด็กน้อยคนนั้นไว้เบื้องหลัง กระโจนกลับไปขับเคี่ยวกับโลกภายนอกอีกครั้ง แล้วก็หวนมาร้องเรียกหาเธออีกครั้ง แล้วก็ผละจากไปอีก วนเวียนเป็นวัฏจักรอยู่อย่างนี้เรื่อยมา
เธอจะอยู่ไกลในยามที่ฉันถูกแวดล้อมด้วยเสียงของโลกเบื้องนอก แต่อยู่ใกล้ในยามที่สงัดเงียบและมืดมิด เธอ คือ เด็กน้อยที่อยู่ภายในฉันเอง
จะมีใครอีกคนอยู่ภายในเราได้อย่างไร?
ในเมื่อเด็กน้อยที่เคยเป็นเราในอดีต ก็ได้เติบโตขึ้นมาเป็นเราอย่างทุกวันนี้แล้ว ความเป็นเด็กได้จบลง และกลายเป็นอดีตอย่างสิ้นเชิง แล้วจะยังมีเด็กน้อยคนนั้นอยู่อีกได้อย่างไร
ไม่แปลกที่คุณจะคิดอย่างนี้ เพราะคนทั่วไปก็คิดอย่างนี้ สภาวะทางกายภาพก็ทำให้เราคิดอย่างนี้ สังคมก็ทำให้เราคิดอย่างนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครที่ไม่ได้คิดอย่างนี้
ฉันรู้จักกับชายหนุ่มคนหนึ่งในการอบรมเกี่ยวกับการค้นหาตัวตนที่แท้จริง เขาบอกกับกระบวนการว่า เขาไม่อยากเป็นคนเจ้าชู้ แต่พอเจอผู้หญิงที่เข้าตา เขาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปทำความรู้จักและสานสัมพันธ์ด้วย การกระทำดังกล่าวทำให้เขาคบกับใครไม่ได้นาน และมักจะลงเอยด้วยการอยู่อย่างโดดเดี่ยว ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้
ในการอบรมครั้งนั้น เราใช้เวลาเรียนรู้และหาทางออกกับกรณีศึกษาของชายหนุ่มอยู่หลายชั่วโมง แต่ฉันจะขอหยิบยกเฉพาะสาระที่เห็นว่าเกี่ยวข้องกับบทความนี้มาเท่านั้น
นี่เป็นสภาวะของชายหนุ่มที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมาเข้าร่วมอบรม ซึ่งสาเหตุสำคัญเกิดจากการที่เขาไม่คิดว่ามีเจ้าเด็กน้อยที่แสนจะโดดเดี่ยวอยู่ภายในตัวเขา จึงมองไม่เห็น และไม่ได้ยินเสียงที่โหยหาความรักนั้น
เมื่อเขาหันกลับมาโอบกอดเจ้าตัวน้อยภายใน เขาจึงจะสามารถรักและโอบกอดใครสักคนได้อย่างแท้จริง และเมื่อนั้นหัวใจของเขาจะไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป ไม่ว่าจะมีใครอยู่เคียงข้างกายหรือไม่ก็ตาม
มาถึงบรรทัดนี้ ฉันใคร่ขอเชิญชวนพวกเรามาทบทวนประโยคคำถามเดิมอีกครั้ง
จะมีใครอีกคนอยู่ภายในเราได้อย่างไร?
หลังจากผ่านค่ำคืนที่มืดมิด โลกจะหมุนมาสู่ด้านที่มีแสงสว่างเสมอ การดำเนินชีวิตของเราในแต่ละวันก็เช่นกัน ไม่ว่าใน บ้านของเรา จะมีเด็ก (คนตัวเล็ก อายุน้อย) อยู่หรือไม่ ไม่ว่าเราจะผ่านช่วงชีวิตวัยเด็กมาเนิ่นนานเพียงใดแล้วก็ตาม แต่ฉันก็เชื่อว่า ทุกบ้านย่อมมีเจ้าตัวน้อย อยู่อย่างแน่นอน เขาอาจจะอยู่ในร่างของคนที่มีบทบาทเป็น ปู่ ย่า พ่อ แม่ หรือ... แต่ไม่ว่าจะเป็นใครในบทบาทใดก็ตาม เจ้าตัวน้อยก็ยังคงเป็นเหมือนยามเช้าของคนทุกวัยอยู่เสมอ เขาพร้อมที่จะมานั่งอยู่ข้างๆ เรา เช็ดน้ำตาให้เรา หัวเราะร่วมกับเรา และโอบกอดเรา เพียงแต่ว่าเราจะหาทางกลับไปหาเขาเจอหรือไม่เท่านั้นเอง
แหล่งที่มา เว็บไซต์โพสทูเดย์ โดย...วีระศักร จันทร์ส่งแสง 22 มกราคม 2555 เวลา 09:25 น.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น