ผมไปค้นเจอภาพซ้ายมือจากในอัลบั้มเก่าๆ
วันนี้เลยนึกสนุก ชวนแม่มาถ่ายรูปสไตล์ then & now
มองลึกลงไปในภาพถ่ายใบเก่าใบนั้น
แม่ให้พี่เลี้ยงอุ้มผม ส่วนแม่ยืนตัวตรงอยู่หน้าร้าน "วีรวรรณ"
ร้านตัดเสื้อเล็กๆ ในจังหวัดพิษณุโลกที่แม่เอาชื่อตัวเองมาตั้ง
สมัยนั้นใครผ่านไปมาแถวสี่แยกวัดใหม่ หรือโรงเรียนเฉลิมขวัญสตรี
จะต้องเห็นร้านของแม่
ผมคิด ตลอดหลายสิบปีมานี้ แม่ผ่านอะไรมาบ้างนะ?
วันที่แม่เปิดร้านใหม่ๆ แม่จะกังวลมั้ยนะ?
ตอนที่ผมยังเด็กๆ แม่จะยุ่งขนาดไหนนะ ถึงขั้นต้องจ้างพี่เลี้ยง?
ร้านตัดเสื้อร้านนี้จะใช่ความใฝ่ฝันของแม่มั้ยนะ หรือต้องทำเพื่อลูก?
ผมยังจำได้เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
วันที่แม่รู้ตัวว่าเป็นเนื้องอก แม่พูดอย่างเดียวว่า
"หม่าม้ายังตายไม่ได้"
วันนั้นผมยังเด็ก ผมไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมแม่ต้องพูดขนาดนั้น
อีกเหตุการณ์นึง มีอยู่วันนึง แม่ให้ผมไปห้างเป็นเพื่อนแม่
แม่ซื้อครีมบำรุงผิวเคาน์เตอร์แบรนด์
แม่บอกว่าอยากให้รางวัลตัวเองบ้าง
ผมมารู้ทีหลังว่า ครีมไม่กี่พันขวดนั้น
แม่ใช้อยู่หลายปี เพราะเสียดายเงิน
แล้ววันที่เจอวิกฤตต้มยำกุ้งล่ะ
งานตัดเสื้อลดลงเกินครึ่ง ไหนจะดอกเบี้ยเงินกู้ซื้อบ้าน
เรียกว่าทั้งรายได้ลด รายจ่ายเพิ่ม
วันนั้นแม่จะตกอยู่ในช่วงทุกข์ทรมานใจแค่ไหนนะ?
หลายครั้งผมเสียใจอยู่ลึกๆ ที่ช่วยอะไรแม่มากไม่ได้
เพราะช่วงที่ผมตกระกำลำบาก
แค่จะเอาตัวเองให้รอด ผมยังทำไม่ได้เลย
ผมกับแม่อาจจะเป็นเหมือนแม่กับลูกชายจำนวนมาก
เราไม่ค่อยกอดกัน ไม่ค่อยคุยกัน
เรื่องราวของผมหลังจากที่ออกจากบ้านมาอยู่กรุงเทพ
แม่ไม่เคยรู้เลย จนกระทั่งมาอ่านหนังสือที่ผมเขียน
ถึงรู้ว่าผมผ่านอะไรมาบ้าง
วันนี้เราผ่านมรสุมลูกนั้นไปแล้ว
ต่อจากนี้จะมีแต่เรื่องดีๆ ยิ่งขึ้น
ผมบอกแม่ไปอย่างนั้น
ใครบางคนเคยบอกผมว่า
วันที่เราเกิด คือวันที่ความฝันของพ่อแม่อาจดับลง
เพราะจากนี้หญิงชายคู่นี้จะมีชีวิตเพื่อเรา
บางทีเราน่าจะลองถามดูว่า
ความฝันของท่านคืออยากทำอะไร?
เชื่อมั้ยครับ พ่อแม่ทุกคนจะตอบเหมือนกันหมดว่า
"ขอแค่เห็นลูกมีความสุข ประสบความสำเร็จก็พอแล้ว"
วันนี้ผมเป็นพ่อคนแล้ว
ผมเข้าใจในความหมายเลยว่าคำพูดนี้มันคือเรื่องจริง
คนเป็นพ่อแม่คิดแค่นั้นจริงๆ
ปัจจุบัน ห้องเสื้อ "วีรวรรณ" ของแม่ยังคงเปิดทำการอยู่
ผมพยายามบอกให้แม่หยุด แต่แม่ก็ยังจะทำต่อไป
มันกลายเป็นชีวิตของแม่ไปแล้ว
วันนี้ผมตัวใหญ่ขึ้นเยอะ ส่วนแม่กลับตัวเล็กลงไปถนัดตา
แต่ผมรู้ว่าในสายตาแม่
ยังไงๆ แม่ก็ยังเห็นผมเป็นไอ้เด็กตัวเล็กๆ อยู่ดีนั่นแหละ
ใช่ครับ ผมยังเป็น ด.ช.บอย ของแม่ตลอดไป
ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนก็ตาม
เรียงความโดย
=ด.ช. วิสูตร แสงอรุณเลิศ=
แหล่งที่มา Facebook : Boy's Thought
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น